Zo zal ik vertrekken', zegt Germaine. 'Ik ben het oude hart van een dorp waar niemand komt wonen. Ik zal stoppen met kloppen en het weinige wat ik heb gekend en nog niet is verdwenen, zal verdwijnen. Daar kan ik om wenen en vloeken zo veel als ik wil en dat zal er niets aan veranderen. Maar ik zal gelukkig zijn en weten dat ik heb gedaan wat ik kon', lacht ze met tranen in de ogen. Om zich een houding te geven schuifelt ze naar de wasbak.