Aynayı bıraktı. Kırk iki yıl kalmıştı! Kırk iki yıl daha nasıl dayanacaktı? Kırk iki yıl daha yılların geçmesini bekleyecekti. Kırk iki yıl daha yaşlanan gözlerine bakacaktı. Zaman hapishanesinden kaçmanın bir yolu yok muydu? Ah, keşke tekrar en baştan başlayabilseydi! Ama nasıl? Nereden? Kiminle? Bertha ile olmazdı. O özgürdü istediği zaman onun hapishanesine girip çıkar ya da uçup gidebilirdi. Üstelik onunla asla “biz” olunamazdı; “bizim” yaşamımız, “bizim” yeni yaşamımız mümkün olamazdı.